No English text available. Click here for my English articles.
Dat mijn levenspartner niets heeft met vogels heb ik al eens beschreven in een eerdere BirdTalk. Toch kan ik het niet laten zo af en toe te vragen welk vogeltje op ons tv-scherm verschijnt.
Tv kijken doe ik namelijk graag via de iPad, dan kan ik op mijn 'echte' tv, in hoge resolutie, random mijn zelfgeschoten vogelfoto's bekijken. Kijk, een Sib snor vraag ik haar niet, maar een vogel met het niveau van een ijsvogel, een sneeuwuil of zelfs een waterral kan ik mijn vriendin inmiddels wel vragen. Zij het dat het antwoord geregeld pas komt na veel denkwerk. Dan is de diashow al vier vogeltjes verder en dan zegt ze: 'Uh, was het een korhoen?' Goed zo!
Het zal wel in haar genen zitten, want heel haar familie is niet echt 'into the birds'. Heb ik weer, heb ik een schoonfamilie, zijn ze niet van de vogels! Mijn vriendin is opgegroeid in Hoogland of all places, op een Oudhollandse boerderij, maar de liefde voor vogels is een ontbrekend familie-gen. Tenminste, zo was het.
Inmiddels (ik kom nu ruim twintig jaren over de vloer) zijn er positieve ontwikkelingen te melden. En dat doe ik dan ook. Zo worden er geen kievitseieren meer gegeten (echt gebeurd!) en hangt de boerderij inmiddels aardig vol met steen-en kerkuilkasten. Andere positieve ontwikkelingen zijn dat de huiszwaluwnesten niet meer worden weggespoten, met het maaien worden de weidevogels ontzien (althans, dat heb ik voorgesteld, of het gebeurt, is een tweede) en mijn schoonmoeder heeft me plechtig beloofd geen Vlaamse gaaien (die ze eigenhandig uit het aardbeiennet vist) hun nek meer om te draaien. Nee, dat doet ze niet meer, anders ben ik genoodzaakt haar aan te geven (of ze nu de moeder van m'n vriendin is of niet).
Dan nog even aanvullend over mijn schoonmoeder Marrie. Mar had ik voor haar verjaring een vogelboekje gegeven. Vanuit het kerstpakket van een voerleverancier wist ze namelijk een vetbol te toveren, die ze parmantig voor het raam hing. Warempel, ze vond de kleurige meesjes nog grappig ook en ze had zelfs een bonte specht waargenomen. Dan is het tijd voor een vogelboekje. En met succes. Want zo vertelde ze, ze had een tuinkruiper gezien. Een tuinkruiper? Bedoel je een boomkruiper Marrie? Ja, die had ze gezien! Nu sluit ik niet uit dat het een huismus is geweest, maar ik was al blij met haar determinatiepoging.
Nog zo'n mooie ontwikkeling. Laatst had ik mijn zwager (die ook op de boerderie woont) aan de lijn. Wat was het geval, hij had een landuil gezien. Een wat? Een landuil? Oh, je bedoelt een velduil? Ja, die bedoelde hij ja. Hij had hem opgestoten in het weiland met z'n trekker en hij had hem mooi kunnen bekijken op een paaltje. Nice!
Even een zijsprongetje, nu we het toch over verbasterde vogelnamen hebben. Mijn niet-vogelende maat Jaco was met zijn familie in de Ardennen geweest. Altijd leuk. Eén van zijn familieleden is wel vogelaar en die had hem op een mooi vogeltje gewezen. Een kleurrijk wezentje dat zo geinig tegen een boomstam aan klom. Iets van een boomplakker? Leuk bedacht, hij zag natuurlijk een boomklever!
Mijn schoonfamilie raakt dus steeds meer 'into the birds' en ik sluit niet uit dat ze ooit nog eens lid worden van de Vogelbescherming, een kleine trap weten te ontdekken in het weiland en meedoen aan de jaarlijkse tuinvogeltelling. Dat zou toch mooi zijn!
Terug in Rotterdam verschijnt op 'de buis' een rood zangvogeltje. 'Wat is het?' vraag ik mijn ega. Ze zucht (blijkbaar zit ze niet op mijn overhoring te wachten), denkt na en zegt: 'Een haakbek?' 'Bijna,' zeg ik. Het antwoord verbaast me oprecht, want ze zit aardig in de buurt. 'Een zaagbek dan?' Kijk, dat antwoord stelt me een beetje teleur, maar ik moet er wel om lachen en dan verklap ik haar dat die rode vogel een kruisbek is. 'Oh ja, inderdaad iets met een bek ja...'
Boris, ga af…
