Op de begane grond van het gezondheidscentrum waar ik werk zijn wij mannen ver in de minderheid. Om ons te wapenen tegen de vrouwelijke overmacht hebben we een mannenpraatgroepje…

We debatteren over duiven, Feijenoord, onze positie als man, andere vogeltjes, over vrouwelijke collega‘s en andere ongein. En we dekken elkaar in als één van ons wat uurtjes compenseert of bij andere (illegale) praktijken.

Ons enige wapenfeit is het afdwingen van een eigen toilet. Onze vermoedens bleken juist. De ware viespeuken zijn niet de mannen. Sinds we ons eigen toilet hebben bedongen, is het herentoilet een stuk schoner.

Omdat ik al mijn hele leven meeloop in het vogelwereldje ben ik in staat patronen te zien en te duiden. Dat ga ik nu dan ook doen. Zo waren er ‘vroegah’ alleen mannelijke vogelaars en vogelfotografen. Vrouwen waren er niet in ‘ons’ wereldje en als ze er al waren, werden ze niet al te serieus genomen. Eén uitzondering: Ellen Sandberg. Ellen werd als vrouw bijzonder gewaardeerd en was ‘one of the guys‘.

Het kan verkeren, want in 2022 zijn er juist veel vrouwelijke vogelaars en vogelfotografen. Gelukkig wel. Dat zorgt voor de nodige diversiteit. Er worden creatievere foto’s gemaakt. Andere teksten gebezigd en andere gespreksonderwerpen aangesneden. Minder haantjesgedrag ook.

En zeg nu zelf, menig zeldzaamheid is ontdekt door een vrouw. Ik noem de purperkoet van de Rottemeren als sprekend voorbeeld. En ik maak liever een praatje met een paar gezellige ‘vogeldames’, dan met een mannelijke ‘geitenwollensokken’-type. Alleen maar voordelen dus. I love it.

Klopt de titel van dit stukje wel? Wat nou ‘huisvrouw’? Had het niet ‘de intrede van de vrouw in de natuurfotografie’ moeten zijn? Jazeker. Echter, als ik met deze titel iemand op stang kan jagen, doe ik dat graag.

Zo, nu eerst ff pissen op mijn eigenste mannentoilet…