Een Cetti’s zanger fotograferen is een bijna onmogelijke opgave, omdat deze vogel er een onzichtbare levensstijl op nahoudt. De meeste vogelaars hebben deze vogel dan ook alleen nog maar gehoord en nooit gezien. De harde en typerende zang en roep is een goede indicatie van de aanwezigheid van deze zeldzame zangvogel...

Mijn vogelmaat Adri spendeerde vele uren om de waterral te fotograferen. Om deze vogel te fotograferen had hij een voerplek gemaakt in een moerasachtig gebied. In een periode van kou en vorst bezocht niet alleen een waterral, maar ook een baardmannetje de voerplek.

Voor deze baardman maakte Adri een voertafeltje in het riet. Zodoende kon het baardmannetje niet alleen op het ijs, maar ook in het riet worden gefotografeerd. Het baardmannetje wist zijn persoonlijke voertafel snel te vinden en ook een rietgors bezocht deze voertafel.

Na een tijdje belde Adri mij om te vertellen dat ook een klein bruin vogeltje de voertafel bezocht. Zelf dacht hij aan een kleine karekiet. Omdat een kleine karekiet in de winter een zeldzaamheid is, wilde ik graag een foto van de vogel zien. Een foto was snel verstuurd via de mail. Een korte vleugel en een witte oogring wezen op Cetti’s zanger!

Een plan de campagne was snel gemaakt. Afspraken werden afgezegd, vrije dagen opgenomen en al het andere werd in de ijskast gezet of op de lange baan geschoven.

Zittend in mijn schuiltent in een waadpak en tot mijn navel in het ijskoude water, constateerde ik dat het niet gemakkelijk zou worden de Cetti’s zanger op de foto te krijgen.

De vogel bezocht namelijk nauwelijks de voedertafel. Als hij er was, was hij sneller vertrokken dan dat hij was gekomen. Daarnaast bleek dat dit vogeltje enorm beweeglijk was. Dagen van ‘uren maken’ gingen voorbij. Uiteindelijk kwam het tot een foto waar Adri en ik meer dan tevreden over waren…







In Volume 21 Number 9 heeft Birding World een artikel geplaatst over mijn Cetti's zanger-avontuur: