Op een onmogelijk moment popt er een woudaap op in mijn leven. Een jonkie. Gewoon open en bloot in een plukje riet langs een slootje in een woonwijk in Rotterdam-Zevenkamp. Terwijl mijn camera thuis op de plank ligt...

‘Een onmogelijk moment’ omdat ik samen met mijn eega naar de notaris fiets om te tekenen voor de overdracht van ons huis. Dat had een feestelijk momentje moeten worden met koffie en taart na afloop. Schrap dat feestelijke maar, want na het zetten van de handtekening wil ik zo snel mogelijk terug naar mijn rietgorilla.

De notaris leest de halve akte voor, wat eindeloos lijkt te duren, en wil weten of we nog vragen hebben en of alles duidelijk is. Nee hoor, geen vragen en alles is duidelijk. Hup, tekenen en de groeten.

Als ik dertig minuten later, met camera, bezweet bij de bewuste rietpol sta, is mijn aap in geen velden of wegen te bekennen. Heb ik weer. Was ik nou maar met mijn vriendin gaan koffiedrinken. Nu heb ik én geen woudaapfoto én een pissige vriendin.

Die dag fiets ik nog tig keer langs, hij kan toch niet echt weg zijn? Als het gaat schemeren probeer ik het nog één keer en warempel daar heb je hem weer! Op exact hetzelfde plekkie. Joepie! Lucky me!

Liggend op het gras maak ik vanuit de hand mijn opnames. Met een Canon R5, 1.4 converter, een adapter en een 500mm-lens kom ik met 8.000 iso, f5.6, op een sluitertijd van 1/40 seconden. Ongelofelijk dat deze waardes scherpe foto’s en een acceptabele ruisopbrengst opleveren! Uit de hand hé! Toegegeven Topaz Denoise moet er aan te pas komen, maar dan heb je wel een puike plaat.

De dag erna is mijn aap gevlogen. Die is ‘s nachts naar het zuiden vertrokken. En gelukkig ben ik weer ‘on speaking terms’ met mijn partner.

Eind goed, al goed…


Iso 8000, f5.6, 1/40 sec.


Een cropje van het kopje (origineel is 2x zo groot, dus dit is een verkleining naar 50%).


Veel meer woudapen door de jaren heen.