Dat mijn levenspartner niets heeft met vogels heb ik al eens beschreven in een eerdere BirdTalk. Toch kan ik het niet laten zo af en toe te vragen welk vogeltje op ons tv-scherm verschijnt.

Goudvinken vind ik aansprekende vogels. Sterker nog, ik vind ze magisch! Natuurlijk, ze zijn prachtig en je treft ze altijd aan in een gezellig familieverband, maar maakt dat ze zo bijzonder? Maken ze alleen daarom zoveel indruk op mij? Er zijn toch wel meer vogelsoorten te bedenken die zo mooi en gezellig familiair zijn? Kraanvogels bijvoorbeeld. Blijkbaar is er nog iets in goudvinken dat mij triggert.

Rotterdam is een mooie stad, een hele mooie stad zelfs! Het naoorlogse Rotterdam vond ik een beetje saai en kleurloos, maar die tijd is nu voorbij. De stad is verrijkt met mooie gebouwen en de moderne architectuur heeft Rotterdam internationaal op de kaart gezet. Ja toch!

Tijdens het fotograferen van ivoormeeuwen op Spitsbergen dacht ik aan het volgende. Jona is mijn favoriete bijbelse figuur. Niet omdat hij drie dagen in die onmogelijke walvis heeft gezeten, nee omdat hij zo'n lekkere chagrijnige en ongemotiveerde gast is. Hoe was het verhaal van Jona ook alweer?

Kortgeleden  (nou ja, twee jaar geleden inmiddels, maar 'kortgeleden' is zo'n geinig woord om mee te beginnen) ben ik met mijn werk verhuisd naar een nieuw en hypermodern gebouw met veel technische snufjes. De nieuwste vorm van klimaatbeheersing, zelfdenkende zonneschermen en de verlichting op het toilet gaat automatisch aan als je kamer 100 bezoekt. Echt handig! Gek genoeg werkt de automatische toiletverlichting bij mij niet altijd. Bij mij springt de lamp op de meest ongunstige momenten niet aan en dat is knap lastig als er echt hoge nood is. Dat niet-aanspringen van het licht ligt gek genoeg niet aan het moderne gebouw, nee, het ligt aan mij! Mijn collega's hoor ik er namelijk nooit over klagen en gelijksoortige ongemakken overkomen mij ook elders.

Een BirdTalk schrijven is niet al te moeilijk. Je maakt wat mee, je schrijft daar een verhaaltje over, bij voorkeur iets met vogels (zo niet dan schrijf ik die er bij zal ik eerlijk bekennen) en ik maak de story ietsje pietsie spannender of dramatischer dan de waarheid. Vervolgens leg ik een verband tussen het thema van het verhaal en de vogel, ik zoek er een vogelfoto bij en klaar is Chris. Kind kan de was doen.

Nachtelijke ontmoetingen zijn niet altijd wat ze lijken te zijn. Deze stelling zal ik illustreren met twee waargebeurde verhalen. Het ene verhaal gaat over een dwerguil en de andere story gaat over een cavia.

Jaren geleden bemerkte mijn tante dat haar zoon belangstelling kreeg in tuinieren. Nu is dat in zijn geval bijzonder, omdat mijn echtgenootloze tante met vier kinderen drie hoog woonden. Mijn neef ging dus tuinieren, tot trots van mijn tante. Hij had een mooie en ruime plantenkas gekocht en daarboven monteerde hij een lamp om de boel goed te verwarmen en te belichten. Hij koesterde zijn plantjes met veel liefde en passie. Mijn tante was happy omdat haar zoon eindelijk een hobby had. Totdat bij haar het kwartje viel. Voel je hem aankomen?

In de drukkerij waar ik werkte kwam via een uitwisselinsproject een Deense stagiaire. Je moet weten dat een drukkerij een mannenwereld is en het gesprek over niets ander ging dan over de aanstaande Deense gast. Hoe langbenig en blond ze wel niet zou zijn, dat ze daar de hele winter naakt in de sauna zitten, welke dagen ze op welke afdeling zou meelopen, dat ze uiteraard mee moest met ons jaarlijkse zeevisuitje, etc, etc. Naar mate de tijd dichterbij kwam dat ze zou arriveren werden de verhalen steeds mooier en wilder. Nee, er zou een gouden tijd aanbreken in de normaal gesproken saaie en vrouwloze drukkerij.

De meeste vogelaars en vogelfotografen zijn een beetje saaie mensen. Ten minste, dat vind ik. Een soort van eenheidsworsten. Als er een zeldzaam vogeltje is gezien komen ze in actie, staan ze stijf van de zenuwen en doen dan soms rare dingen, maar verder zijn het brave burgers. Grijze muizen die hun hoofd niet boven het maaiveld uitsteken. Ze maken hoogstens een beetje ruzie of een vogel verstoord is ja of nee. Nee, ‘afwijkende vogels’, vrije geesten, vind je nauwelijks onder ons vogelaars…

Op 3 februari 1990 fietste ik in mijn eentje 22 km van Rotterdam-Overschie naar Nieuw Lekkerland. Niet met een Tom Tom, maar met een fietskaart van mijn ouders. Zo zag ik als 15-jarige mijn eerste zwarte ibis. Mijn logboek vermeldt niet dat ik tijdens mijn trip andere vogels zag, maar wel dat het die dag 1 graden Celsius was (met een zuidoosten wind) en dat de overtocht van de veerdienst 75 cent betrof...

Wij zijn een reislustig volkje (met populaties in Australië, Zuid-Afrika, zonnig Eilat, etc.), daarom gaf Adam, zijn tijd ver vooruit zijnde en met een vleugje humor, ons de toepasselijke naam: niet-thuiskraai. De westerlingen op deze aardkloot hebben onze naamgever nooit helemaal goed begrepen en noemen ons daarom abusievelijk huiskraai. Ach ja...

Als mensen mij bellen omdat ze een dode of gewonde vogel hebben gevonden, dan denk ik automatisch aan iets groots. Niet in die zin dat het een grote vogel betreft, maar dat de vondst vooral heel zeldzaam is, zeg maar niveau vale gierzwaluw of wenkbrauwalbatros. Je begrijpt dat de praktijk zonder uitzondering tegenvalt. Het bijzonderst was uiteindelijk een houtsnip, niet echt een vondst om een blog over te schijven...