Samen met Gerard Visser bezoek ik (juli 2014) de steenuilenhut van Glenn Vermeersch in Kalmthout, België. De timing lijkt niet helemaal goed, want er wordt vandaag veel regen voorspeld. Bovendien zijn de jongen al ruim een week uitgevlogen. Worden ze nog wel gevoerd in de omgeving van de hut? We gaan het zien!
Als wij uit Rotterdam vertrekken schijnt de zon, maar aangekomen bij de Belgische grens regent het pijpestelen. Glenn brengt ons persoonlijk met zijn auto naar de hut. We richten snel de ruimte voor de schuilhut in en stationeren ons in de hut. De hide is sober van opzet en de stoeltjes in de hut zijn wat aan de lage kant, maar dat mag de pret niet drukken. Als Glenn de deur achter ons sluit en wegrijdt treffen we binnen tien minuten de eerste steenuil. Dat is snel!
In een zachte regen maken we wat foto's. Dan volgt een serieuze wolkbreuk en begint het echt hard te regenen. We zien de steenuil vertrekken onder een stapel planken. Gelijk heeft hij. Als na twintig minuten de ergste regen voorbij is komt de steenuil weer tevoorschijn en poetst zijn veren op een paaltje. Rechts van ons horen we een eerste jong om voedsel bedelen en even later horen we een tweede juveniel roepen. Langzaam komen ze dichterbij.
Een oudervogel (waarschijnlijk steeds het mannetje) haalt voer van voor de hut en vliegt af en aan naar de jonge vogels. Uiteindelijk komt een jonge steenuil op een mooie stronk dichtbij de hut zitten en laat zich voeren door één van zijn ouders. Dat zijn de fotokansen waar we voor zijn gekomen! De regen is dan gelukkig vertrokken en het licht is inmiddels mooi zacht geworden.
Zowel de twee jonge mini-uiltjes als de adulte vogel zijn behoorlijk vocaal. Zo kan ik de diverse steenuilgeluidjes weer in mijn hoofd prenten, want zo vaak hoor of zie ik geen steenuilen meer. Het veelvuldig scannen van de lucht door de steenuilen (omhoog kijken) vind ik leuk gedrag om waar te nemen. Zouden ze een roofvogel waarnemen?
Glenn komt ons precies op het afgesproken tijdstip ophalen. Met een volle geheugenkaart en een blij gemoed rijden we weer richting Rotjeknor.
Ik heb getwijfeld over België, omdat iedereen daar lacht...